(12 TEMMUZ ÇARŞAMBA)
Hayat bir sarmaşık gibi içimde köklenip sarınırken ben sadece izliyorum, dallanıp budaklanarak var oluyorum. Belki sadece zamanımı dolduruyorum ve sonunda hiçbir şey fark etmeyecek, belki de ben olduğum için ve ben olduğum sürece her şey var olacak-bilmiyorum.
Bu bilinmezliğin lezzetli huzursuzluğuna da "hayat" diyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder