Ove adında bir adam, festivalde kaçırdığımiz filmlerdendi. İnternette bulunca sevindik, izlediğimize çok memnun olduğum bir film çıktı sonunda...
Kuzeyli filmlerin atmosferinde hep bir soğukluk, durgunluk oluyor ya hani karakterler genelde donuk ve tutuk tipler... Sosyalleşmeyen, içe kapanık, küçücük evlerde yalnız yaşayan insanları anlatır genelde Norveç-İsveç sineması-ama yakından tanıyınca dokunaklı bir hikayesi olduğunu öğrendiğimiz bu insanların içinde aslında pamuk gibi bir kalp vardır...
Sakin küçük sitenin asabi ve kuralcı yöneticisi Ove, alışıldık bir tipleme. Siteye araç sokmamak konusundaki aşırı hassasiyeti filmin başlıca komedi unsurunu oluşturuyor. Gençlere de orta yaşlılara da tahammül etmekte zorlanan bu yaşlı adam,komşularına yardımcı olmaktansa onları terslemeyi yeğliyor.
Çok sevdiği karısını kaybettiğini öğrenince bu sinirli ve uzak tavrını anlamaya başlıyoruz, böyle bir tipi kaldırabilecek tam tersi tarzda güleç bir kadınmış... Hamileyken geçirdiği kaza sonrası sakat kalan genç kadın, hayatın zorluklarına güler yüzle göğüs germeye devam etmiştir. Sonunda kanserden ölünce, kocası Ove hepten aksi bir ihtiyar olup çıkmış...
Bir şekilde iyi gelen bir filmdi, ikimiz de böyle düşündük. Bir tüylü kedi, bir İranlı göçmen, bir ölü eş ve bir aksi ihtiyarın yumuşak öyküsü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder