(01 ARALIK PAZARTESİ)
1 haftadır yazamadım. Bir bakalım...
Geçen pazartesi; uzak mesafeden sürdürülen birlikteliklerin zorluğunu düşünüyordum sanırım; 2 haftalık deneyim bile bana yetti!
Hemen her gece konuşsak da, bağlantı kopması yok odadan internet çekmemesi gibi sinir bozucu aksaklıklar arasında hislerini doğru düzgün paylaşmak kolay olmuyor bir kere. Karşılıklı oturmak kadar rahat bir iletişim sağlamıyor görüntülü sohbetler.
Sonra, ne kadar karşılıklı ne yaptığınız bilseniz de, anlatınca sanki detaylar kayboluyor: gittiğin bir restoranda ne yediğini söylüyorsun ama yolda karşına çıkan bir şeye nasıl güldüğünü mesela kaçırıyorsun.
Arada görüşmeyi ayarlamasak, şüphesiz bu 1.5 ay çok zor geçerdi benim için; bir kere sevdiğinin kokusunu unutuyorsun. Hatta ben ne kadar sevsem de, uzaklaşınca yokluğuna alışıveriyorum, hayat ritmim kendiliğinden adapte oluyor yalnızlığıma ve başka insanlarla daha fazla vakit geçirmeye başlayınca bir süre sonra sanki hep böyle devam edecekmiş gibi gelmeye başlıyor...
Dedim ya-Ursula'ya bize ayarladığı 2 haftasonu bileti için dua ettim resmen.
Hiç olmazsa bir hasret giderdik, içimizi ısıttık aralarda, sevgi ve güven tazelemiş olduk.
Şimdi son etap-haydi göreyim bizi!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder