Suçlu Çocuklar Ellerini Kucağında Kavuşturur
Bazen ne oluyor, bir sözünle, yok yok gerekmez, hatta ses tonunla hepsi geri geliyor; beni yıktığın güçsüzlük anları, kendimi pes edip yere çökmüş hissettiğim, midemi zor tuttuğum şüphe anları, intikam yeminleri dilimde uyandığım karanlık sabahlar, yerden göğe kadar haklı olduğuma eminken yitirdiğim haklar, birkaç günde hastayken verilen kilolar gibi beni küçücükleştiren yenilgi anları...
Hepsi bir sesinle geri geliveriyor ve sen yabancım oluyorsun, düşman oluyorsun-senden her şey beklenir işte, öyle oluyor.
Hafıza; sanırım en kindar düşmanımız bizim.
Çaktırmadan geliyor ha bu paslı titremeler; sana kızgın olmak için bir sebebim varmış gibi geliyor, ama yok bir yandan da sanki, sorun şu ki kendimi inandıramıyorum bir türlü buna! Böyle buruk kırık, seni görmeye isteksiz, kendi halime bırakılmaktan başka bir şey beklemeyen, hevesimi kaybetmiş ve korkak hissetmemin bir sebebi yok mu geçekten? Ellerimi kucağımda kavuşturmuş, hep büyüklerin haklı çıktığını çoktan bellemiş olgun çocuklar misali vaziyetim; suçlu rolünü ben mecbur üstlenmişim!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder