1479

(12 TEMMUZ CUMA)

Son zamanlarda hep huzursuz uyanıyorum güne, biraz geç ama yine de uykumu tam almamış uyanıyorum, aklımın aymaya başladığı o ilk anlarda anında zihnime üşüşen onlarca sıkıntılı fikir uyutmuyor da uyanmak zorunda kalıyorum.

Bir zamanlar Güneş'ten evvel uyanırdım, ışık içimden taşardı uyanınca, pencereleri açardım.

Bütün gün sonra huzursuzluklarımı bir kenara itelemek için çalışıyorum, düşünmeden çalışıyorum, ta ki akşam gelip çatana ve bana inadına mutsuzluğumu hatırlatana kadar...

Akşamlar zor geçiyor, geceler imkansız...

Akşamlara katlanabilmek için kendimi dışarı atıyorum, nereye bilmeden yürüyorum çünkü yürümek iyi geliyor ve aslında ben duramıyorum.

Arada bir akşamı bir arkadaşla deniz kenarında buluşup iki bira iki sigara eşliğinde iki lafın belini kırmakla geçiriyorum; birkaç saat tatlı huzur buluyorum.

Eve dönüş fena, evde hapisim, yatağımda sürgün...

Korkudan hemen gözlerimi kapayıp uykuyu çağırıyorum.