1450

(13 HAZİRAN PERŞEMBE)


Uzun süredir belki de ilk defa bu sabah insani bir şey yapık ve kahvaltı ettik. Beşiktaş'ta, hani şu öğrenci işi, ucuzundan, çok sıradan, sokak üstü mekanlardan birine oturduk. Saatlerce oturduk orada, adeta yorgunluğumuzu attık; yaşadığımızı hatırladık.

Elbette arkada açık olan HalkTV'den yine gündemi takip ettik, elbette konuşulanların yarısından çoğu hep Gezi parkı direnişi üzerine yaşananların, düşünülenlerin paylaşılması idi ama işte yine de; arada bir iki saat insan olduğumuzu hissedebildik, hayatlarımız geçici olarak normale döndü.

Akşamüstü aheste kıçlarımızı kaldırıp parka seyirttik, biraz dolandık, millet neler yapmakta kolaçan edip belki de yakında öldürülecek olan ağaçların altına yayıldık, çay içtik. Hemen biri un kurabiyesi getirdi, hala alışamadık bu iyiliğe! Teşekkürlerle dolu bir park orası son günlerde...

Akşama varınca vakit, bir Tünel tarafına inelim arkadaşları görelim dedik, araya minik bir doğum günü tartı bile sığdırıverdik! Birkaç kişinin ve hepimizden çılgın bir teyzenin de eklenmesi ile iyiden iyiye şenlikli hale dönen grubumuzla yeniden meydana yürüdük. Hep ruhsuz, devletçi bulduğum sevimsiz meydan bu gece çok ama çok güzeldi!

Atatürk anıtı önünde bir kuyruklu piyano kurulmuş, ağırlıklı olarak Alman piyanist ve arada bir başkaları kah klasiklerden, kah Ciao Bella gibi devrim şarkılarından, kah Karlı Kayın Ormanı gibi türkülerden çalıyor, insanlar eşlik ediyordu. İnsani başlayan gün insani devam ediyordu anlayacağınız; polisler anıtın etrafına dizilmiş, kasklarını çıkarmış dinliyorlardı. Birkaç saat için hepimiz insan olduğumuzu hatırladık.

Yanımdaki arkadaşa "Şimdi ne çalmasını isterdin?" diye sorduğumda içimden aynı soruyu kendime sormaktaydım aslında-Leonard Cohen'den bir şey geçiyordu içimden... Cevabını vermesine gerek kalmadan Hallelujah başladı-gerçekten sihirli birkaç dakikaydı!

Bu gece Taksim, belki bir daha hiç göremeyeceğimiz kadar güzel, bence hiç olmadığı kadar güzel, çok güzeldi...