(30 TEMMUZ)
Berbat bir gecenin sabahında kendimi hızla toparlamam gerekiyor, düşen omuzlarımı kaldırıp kaldığım yerden yaşamaya devam etmeliyim. Zorlayıcı durumlarda hala eskisi gibi davrandığımı görmek bana umutsuzluk veriyor, ama sanki bu kez bir parçacık daha kısa sürüyor içine düştüğüm kuyudan çıkmam.
Kahvaltıdan sonra aşı randevumuza gidip geliyoruz ve dönüşte belki 5-6 yıldır görüşmediğimiz bir akrabamızla buluşuyoruz. Aramızda yaşanan yanlış anlaşılma bizi birkaç sene ayrı tuttu, ama şimdi kızlar sayesinde yeniden bir aradayız. Hepimiz çekingen ve tutuk, içten içe gergin olsak da normal davranıyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder