Öfke kriziyle başladığım karanlık sabah, endişe ile şükran arasında savrulup, yorgunluk ve sakinlikle son buldu. Dünyanın en zor işini yapıyormuşum gibi geliyor bazen, sanki en çok ben zorlanıyorum şu an.
Oysa bu karlı havada dışarıda, aç açıkta kalan canların ıstırabı benimkinden gerçek... Hepsini tek tek düşünüyorum, her birinin üşüdüğünü içimde duyuyorum ve iyi olmalarını diliyorum sadece.
Her şeye rağmen yastığıma konan bir dal erkenci mimozanın müjdelediği bahar, ya gelecek ya gelecek! Karlı ara sokaklardan dükkana yürürken önüme çıkan kedileri beslemek, hastalıkla boğuşan anneme çorba yapıp götürmek iyi geldi bugün bana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder