(22 OCAK)
Annemin kötüleştiğini öğrendim, hem suçlu hissettim hem de çaresiz. Hastayken evde yalnız ve ben gidemiyorum, üstelik bizim yüzümüzden yorgun düştü ve mikrop kaptı. Aslında ne kadar keyifli görünse de, kızlara bakmak onu zorluyor, farkındayım. Sadece o da değil, yardım ettiği her iş ekstra yoruyor elbette. Artık genç değil ve ben onun yerine başka birini bulamıyorum yardım isteyecek. Bakıcı veya ev işleri yardımcısı fikrinden umudumu kestim, çok sinir bozucu deneyimler yaşadık. Ayakkabılar içinse nerede arayacağımı bilemiyorum o asistanı, ama görüyorum ki acil bir durumda elim boş kalıyor. Pazar günü dinlenmesi gerektiği için biz de tiyatroya gidemeyiz bu durumda, neyse... Biraz panikledim ve geçen hafta ne kadar güçlü, her şeye yetişir hissediyorsam bu hafta o kadar güçsüz ve yetersiz hissediyorum. Tek başıma üstesinden gelemiyorum, ayrıca bedenim hiç olmadığı kadar zayıf düştü. Sanki bir kaza geçirip sakat kalmış gibiyim, 2 sene önce yaptığım hareketleri şimdi yapamıyorum. 3 ayda pek ilerleme kat edememiş gibiyim, ne zaman eskisi gibi olacağım-ya da hiç olacak mıyım? Belirsiz bir süre için bu halimi kabullenmeliyim sanırım, ama çok zor geliyor. Hiçbir şey yapamıyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder