Bugün eskiden çok anı paylaştığım ve 2 sene evvele kadar da yakın olduğum bir arkadaşımla uzun uzun telefonda konuştum. Tuhaf bir şekilde son 2 yılda 3 kere görüştüğümüzü fark ettim. Sanırım bunun fırsat bulamamaktan fazla bir anlamı var...
Aslında sık sık telefonla konuşuyoruz, ama defalarca çağırdığım halde hafta sonu evimize hiç gelmedi mesela. Sürekli gelmek istediğini tekrarlasa da bir türlü "fırsat olmadı". Elbette pandemi buna bahane edilebilir, ama flört ettiği bir erkek çağırdığında İstanbul'un öbür ucuna gitmekte tereddüt etmedi.
Artık bu durumu bir öncelikler ve tercihler meselesi olarak algılamaya başlamıştım ve içten içe aramızdaki bu samimiyetsiz gelen vaziyete sinir oluyordum bir süredir. Yine de bugün aradığında iğneleyici konuşmak gelmedi içimden; açıkçası onun da benim evli ve yakında çocuklu hayata geçmemden duymuş olabileceği kaygılı hisleri anlayabildim.
Belki o da kendini 36 yaşında olduğu halde tam bir düzen oturtamamış ve hala 20li yaşlardaymış gibi yaşıyor olmasının endişesine kaptırıyor... Belki de ben ona kendi eksikliğini hatırlatıyorum kim bilir? Biraz fazla kendini beğenmiş oldu bu sözüm, ama doğruluk payı varmış gibi geldi bana. Bir parça üzüldüm yalnızlığına, umarım kendine bir anlam bulur...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder