2697

(11 KASIM CUMA)

Eşim evden çıkmıştı ki mesaj geldi; bana söylemesi zormuş, öyle yazmış-Terzioğlu ölmüş.
İnanamayarak, telefon elimde, usul usul ağlamaya başladım.

Bir anda aklıma ilk İstanbul konserinin ardından ona yazdığım mektup geldi; açtım okudum:

http://ariadnevademecum.blogspot.com.tr/2009/08/icim-ezilerek-dusunuyorum-gunlerden-bir.html

Tam da canlandırdığım gibi, şarkılarını bir süredir ihmal ettiğim bir dönemde aniden almıştım ölüm haberini. Gazeteden değilse de-ve aynen hayal ettiğim gibi kaybetmiş hissediyordum.

Peşinden son İstanbul konserini kaydettiğim yazımı okudum:

http://ariadnevademecum.blogspot.com.tr/2012/09/19-eylul-carsamba.html?m=1

Konser kayıtlarını dinleyerek arada, hatırlayarak, eşlik ederek, ağlayarak...

Akşamüstü bir mesaj aldım, baş sağlığı niyetine-çocukluk sevgilimden.
Demek o da beni anımsamış Leonard Cohen öldüğünde.
Hayatımın o kadar özel bir parçası ki; en güzel yıllarımın en güzel anlarının fonunda hep onun sesi vardı:
Evin önüne park ettiğimiz arabada, kışın
Sınıf penceresinden bakarken, sonbaharda
Geceleri, yalnız, yatağımda
ve saf aşkın en zarif şahidiydi

Teşekkürler Bay Terzioğlu!