Dünkü zorlu son görevimizi yerine getirdikten sonra, üzgün olsak da içimiz bir parça rahatladı.
Kim bilir kimlerin evden attığı, son aylarında bize gelen, 3 ayını evimizin kızı olarak yaşayan Toramanımıza en azından hak ettiği değeri verdik. Onu yalnız bırakmadık, son anına kadar iyileştirmeye çalıştık ve terk etmedik. Onu çok sevdik...
Bu sabah eve sığdıramadık yine kendimizi, Karaköy'de kahvaltıya gidelim dedik. Yalnız yeni açılan mekanlarda değil, Özsüt'te gerçek kahvaltıya...
İstanbul'un en salaş ve en muhteşem kahvaltıcısına hoşgeldiniz! Sipariş kelimesini yadırgayan komik garsonları, dev peynir dilimleriyle dolu kahvaltı tabakları, kavurmaya ellerini korkak alıştırmadıkları sahanda yumurtaları, küçük bardakta gelen taze çayları, Arnavut sahibinin manda sevgisini yansıtan fotoğraflarıyla tamamen kendi şahsiyetini yaşatan mükemmel bir yer.
O kadar sevdim ki benim olsun istedim, içindeki her detayı ile birlikte burası benim olsa!
Çıkışta biraz konuştuk da hemen bizi çiftliğine davet etti Hasan abi, manda sevmeye.
Öğleden sonramız Karaköy'ün yeni canlanan ve her seferinde mantar gibi türeyen cafelerle dolan renkli ara sokaklarında geçti. Souq'a uğrayıp plaklar seçtik, bir kahve içmeye oturup dergi okuduk ve yazı getirmiş insanlara baktık...
Akşam festivalden son biletimiz Saraybosna'da Ölüm filmine. Tahmin ettiğim gibi 1. Dünya savaşı dönemini anlatmıyormuş, bütün film aslında zorlukla ayakta duran bir otelde geçiyormuş. 1. Dünya Savaşı'nı başlattığı kabul edilen Sırp milliyetçisi Gavrilo Princip'in Avusturya-Macaristan veliahtı Franz Ferdinand'a sıktığı kurşunun anısına konuşmacı olarak gelen Fransız yazar bu otele yerleşiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder