(15 NİSAN CUMA)
Zor bir gün, zaten zorlu geçen haftanın ardından sıkıntılı saatler ve uykusuz gecelerin sonunda hayal kırıklığıyla dolu bir gün...
Hatırlamak bile istemiyorum, boş bakışlarla küçücük kafeste baygın yatan halini...
Ne çok sevinmiştim geri dönüyorsun diye, heyecanla gelmiştim veterinerin kapısında.
Mideme saplanan sancıyla ellerim boş geri dönerken içten içe umut etmemem gerektiğini anlamıştım artık.
Akşam Ahbap'ta tanıdıklarla ve tanımadıklarla buluştuğumda kendimi daha fazla tutamayıp ağlamaya başladım. Bir karikatürist, bir bisikletçi ve arkadaşlarımla hep birlikte masamız senin hastalığına üzüldü, hep seni andı.
Çok yalvardım kendi kendime geri dön diye,balkonda lalelerimle konuştum, rüyalarımda seni çağırdım, iyileş diye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder