Morali bozukmuş; uzun zamandır bu git-gellerden, sürekli bir taşınma halinde oluşundan, her seferinde yeni bir yatağa alışmaktan, yarının belirsiz olmasından...ve daha pek çok şeyden bıkmış, yorulmuş...
O kadar içimde hissettim ki onun bezginliğini, içimde telaşlı bir kuş çırpınmaya başladı-bu saate kadar da rahata ermedi hala.
Onu mutlu etmek, yeniden güçlendirmek ve kendine inanmasını sağlamak için bir şeyler yapabilmeyi çok istedim.
Onunla gurur duyduğumu, benim asla dayanamayacağım bir tempoyla başa çıkabilmesine hayran kaldığımı söylemek istedim.
Bunun aşılması gerek bir süreç olduğunu ve şimdi pes ederse emeklerinin boşa gideceğini hatırlatmak istedim.
Rahatsız koşullarda olduğunu bildiğimi ve uyum sağlayamamasını normal bulduğumu fakat; milyonlarca insanın da bu şekilde bir hayat sürdüklerini düşünmesini istedim.
Şimdi bir mülteci kampında, savaşta ailemizi kaybetmiş olarak aç ve perişan, kalabilirdik. Öyle bile olsa, yine de hayatta kalırdık ve birbirimize tutunurduk.
Hayat bize daha neler getirecek; neler getirecekse hepsi kabulümüz- böyle olmalı olgun insan...
Amor-fati: Kaderini sev.
"Evet" de!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder