Sabahın erkeninde uyandım, kalbim pırpır.
İçim içime sığmıyor, sabahın köründe beni kaygılar uyutmuyor.
Belki daha iyi mi böylesi-ne olacağını düşünüp durmak, düşünmeden yaşayıp gitmekten iyi?
2 saat kitap okuyup dönüp durmayı denedim, aklımı susturamayınca pes edip yataktan fırladım.
Gözlerim acıyordu, dışarıda karanlık bir sağanak boşanıyordu...
Çay koydum, omlet yaptım ve güne başladım.
Haydi bakalım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder