(6 ARALIK ÇARŞAMBA)
En zor ebeveynlik akşamımdı bu şimdiye kadar.
Yanlış olduğunu bile bile bağırdım kızlara, hem de öyle böyle değil.
Kötü konuştum, sert davrandım, çünkü her şey aşırı zor olmaya başladı son haftalarda; yemek, bez, uyku...
Tükenmiş hissediyorum ve bakıcıyı bırakacağımız için de ekstra endişeliyim.
Her akşam art arda bu sebepli sebepsiz ağlamaları yaşamaktan bıktım.
Bağırdığımda sustular; korkup şaşırdılar muhtemelen.
Berbat hissederek uykuya daldım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder