4695

(30 NİSAN)

Geçen hafta sonundan beri doğru düzgün uyuyabildiğim tek gece olmadı ve açıkçası fazlasıyla yorgunum. Bütün bu yorgunluğun arasında kısa da olsa kızlarla çıkacağımız ilk yolculuk için hazırlanmak beni gerdi sanırım, bu akşamki stres de üstüne tuz biber ekti. Ne mi oldu? Aslında hiçbir şey tam olarak- sadece kızlar gün boyu biraz huzursuzlardı, sanırım Emirli'de rahat edemiyorlar kendi yatakları ve mama sandalyeleri olmadan. Akşama kadar bizi biraz yordular ve eve dönerken ikisi birden ağlamaya başladılar. Asıl sorun biz bu ufak krizi hiç de iyi yönetemedik, ebeveyn olarak sınıfta kaldık bence. Arabada kendilerini kaybetmiş vaziyette çığlık çığlığa ağlayan 6 aylık bebeklerimden özür dilerken ben de ağlamak üzereydim ve eve döndükten sonra sakinleşemedim bir türlü. Kalp atışlarım yavaşlamadığı için uykuya dalamadım ve kendimi çok çok kötü hissettim.