(22 MAYIS)
Pandeminin başından beri görüşmediğimiz kuzenimiz yurtdışından geldi, bu haftasonu onları Emirli'de ağırlıyoruz. Aslında çok yorgunum, ama birlikte olmayı da çok özlemişiz. Yeni anne olarak öğreneceğim ne çok şey var; organik sebze meyve tedariki, 7 aylık bebeklerin aktiviteleri vesaire... Bazen üstüme üstüme geliyor bütün bunlar adeta, altından kalkamayacakmışım gibi panikliyorum.
Diğer kuzenimiz son zamanlarda bize uzaklaşmış gibiydi, kırıldığı birkaç şey vardı bildiğim, bilmediğim. Onunla bir araya gelmek için de fırsat oldu, açıkçası pek konuşmaya vaktimiz kalmadı çocuklar olunca. Yine de birazcık sohbet etmeye çalıştım ve eskiden tanıdığım kişiden farklı birini buldum karşımda. Biraz yadırgadım, anladığım kadarıyla zor bir dönemden geçiyor, ama biz de kolay bir hayat yaşamıyoruz.
Desteğimize ihtiyacı olduğunda yanında olamadığımız için üzgünüm gerçekten, ama benim de çok fazlasıyla desteğe ihtiyacım var bu dönemde. Kızlarla fazla ilgilenmemesine şaşırdım doğrusu, oysa aylardır görmemişti ve çok büyüdüler. Ben de doğum sonrası beklediğim desteği göremedim doğrusu.
Bir de gözümü korkutan; 2.5 yaşındaki çocuk sanki daha fazla ilgiye muhtaçtı bebeklerden. Sanırım 2 yaş sendromu gerçekten var ve kıskançlık, yabancılık, anneden ayrışma ile kendine güven meseleleri gündeme geldiğinde çözmek biraz zorlayabiliyor... Önümüzde çok ama çok uzun bir yol var, yürürken göreceğiz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder