(24 ARALIK)
Emirli'ye cumadan geldiğimiz günleri seviyorum, bana pandemide kapalı kaldığımız zamanları hatırlatan bir hissi vardı bugünün de.
Hava öyle soğudu ki sabah tarla kırağı kaplıydı, bazı yerler incecik buz tutmuş... Erken uyandım, kızları doyurup pakladıktan sonra tam kendime güzel bir kahvaltı hazırlayacaktım ki elektrikler kesildi. Alt kata inince şöminedeki ateşin de sönmüş olduğunu gördüm, ev hemen soğuyacak diye endişelendim önce.
Ateşi yeniden harlayıp, bir bardak da çay koyunca keyfim yerine geldi, ortalığın sessizliğine ayak uydurup meditasyona oturdum. Hocamın sesi, adeta benle konuşur gibi "az ötemden sıcaklığı yayılan çıtır çıtır sesleri duyulan ateş"ten bahsetmeye başladı, gözlerimi yumdum...
Evimdeydim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder