(20 EKİM)
Asla lohusa depresyonuna girmiş değilim(henüz) ve hastanede sürekli hemşireler girip çıktığı, eş dost ziyarete geldiği için hiç uyuyamıyor olmam dışında bir sıkıntım yok. Daha doğrusu eve gidip banyo yapmak, birazcık dinlenip kendime gelmek istiyorum. Hastane odasından çıkmayı iple çekiyorum.
Kızlarımızla birlikte yeni bir hayata başlıyor olmak heyecan verici! Yolda onlara mahallemizi tanıttık; sokak kedileriyle, çingene çiçekçimizle tanıştırdık ve evimize hoşgeldiniz dedik. Şimdi evde yanımızda olduklarına inanamıyorum!
Belki beklenmedik bir anda, hazırlıksız bir zamanda oldu, bütün giysileri büyük geldi, kendimi çok iyi hissetmediğim bir şekilde gerçekleşti aylardır beklediğim doğum. Ama sonuçta şu an birlikteyiz ve kızlar sağlıklılar, küçücük olmalarına rağmen kendi başlarına hayatta kalabilecek kadar iyiler. En mühimi bu, gerisi mühim değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder