Dün bizden başkaları da bu köpeklerle ilgileniyor diye rahatlamıştım aslında, ya da rahatladığımı sanmıştım. Ama yüzlerini hatırladıkça, seslerini duydukça uyku tutmadı gece yine. Kışı nasıl geçirecekler, ne yapsınlar burada?? Zihnim hiç susmadı, içim içimi kemirdi durdu... Yetişememek duygusu beni mahvediyor.
Sabah erkenden toplanıp çıktık, aklım onlarda kaldı. Eve döndüğümüzde elbette kedilerimizin kumunu temizlemek, mama su tazelemek, getirdiklerimizi yerleştirmek filan derken vakit geçiverdi. Bu arada gündemdeki haberler içimi karattı ve iyice panik krizine soktu beni; ne ara bu kadar berbatlaştı bu memleket? Ne zamandır bunca pisliğin arasında yaşıyoruz biz sahi?...
Kötü oldum, ağlasam ağlayamadım, güne devam edecek gücü kendimde bulamadım. İnsanlardan tiksindim artık, gerçekten. Bazılarının neden intihar ettiğini çok iyi anlayabiliyorum. Dayanılacak şey değil.
Kendimi toplamam zaman aldı, hatta toplayamadım hala. Beni anlayan biriler var, biliyorum, benim acımın aynısını hisseden birileri var mutlaka...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder