Fazla mükemmellik odaklı olduğumun farkındayım. Sanki giriştiğim her işte en başarılı olmak zorundayım. Hayatımdaki her şey tam ve eksiksiz olmalı gibi, oysa yok öyle bir şey... Hayat hep bir ileri bir geri ve insan denen eksik bir yaratık doğası gereği.
Sabah yeni bir yoga programına başladım, sanki ihtiyacım olan şey buymuş dedim. Fazlaca zorlansam da, önümde daha çok yol olduğunu görmüş olsam da, kendimi güçlü hissettim. Öğlene kadar çalıştım yine; masa başında ayakkabı boyadım, öğlen yemeğini annemle dışarıda yedim. Lezzetli bir salatanın ardından kahve söyledim, terapi öncesi.
Bu kez hem aklım boş gibiydi giderken, hem de ödevimi tam yapmamış hissediyordum aslında, ama seans güzel geçti. İçimde biraz umut yeşerdi diyebilirim, birlikte daha keyifli bir hayatımız olabilir diye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder