Gündelik işleri yoluna koyup hızlıca çıkmam gerekiyordu, terapi seansımın ertelendiğini öğrendim. Öncesinde annemle bir şeyler yeriz derken öyle bir yağmur bastırdı ki trafik de kilitlendi, mekanlar da doldu, ancak bir kafede yer bulabildik.
Bir şeyler atıştırıp terapiye girmeden önce belediyeye verdiğim sokak kedisinin durumunu sormak için aradım.
Aklımda ne konuşacağıma dair net fikrim yoktu, bir de baktım dedemden bahsediyorum. Hayatımdaki yerinin büyüklüğünü anlatıyorum...
Evlilik ve çocuk meselelerine girildi; aile farklılıklarından bahsedildi. Bu konuyu daha detaylı anlatmış oldum, düşünmem gereken noktayı netleştirmiş oldum.
Çıktığımda kendimi gayet iyi hissediyordum aslında, ama akşama doğru enerjim tükendi, moralim düştü nedense. Belki biraz yorgunluktan, biraz ümidimi hep uzaklara fırlatan halimden...
Tünelin sonu muhakkak aydınlık, biliyorum. Ama henüz göremiyorum, içimin sıkıntısı bu yüzden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder