Sabah daha da erken uyandım, saat çalmadan önce ve henüz gün aydınlanmamışken. Yataktan çıkmam yarım saati buluyor tabi kedileri sevmekten, ama o da benim huzur anım. Kalktığımdan beri hiç durmadan bir şeyler yapmış olmama rağmen akşam olduğunda bütün gün doğru düzgün bir iş yapmadan geçip gitmiş gibi hissediyorum. Bu yetişememe, yetememe hissinden kurtulamıyorum ve fazlasıyla stres yaratmaya başladı son zamanlarda. Çok fazla şeyi aynı anda yapmaya çalışmanın bedeli bu sanırım, Şubat ayı dolu dolu geçecek demiştim zaten.
Bugünün keyif vakti; piyano başına oturduğum saat ve annemin evinde ikram ettiği mısır unlu kekini yerken Prens'le oynadığım yarım saatti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder