Yine gece uyutmadı kedilerim beni, sevmelere doyamadılar, yine paylaşamadılar!
Aslında cidden zor oluyor her gece uyandırılmak, ama bir yandan bebeğe hazırlık niyetine...
Sabaha karşı kavga etmesinler diye birini mutfağa birini arka odaya kapattım, sonra miyavlamalarını dinleyerek uykuya dalıp dalıp uyandım birkaç saat. Derken hem geç hem yorgun uyanmış oldum bugüne ve zaman uçup gitti...
Geç kahvaltı ettim; kendime bir aradan sonra elmalı bademli yulaf lapası pişirdim. Gündelik işler biraz bölük pörçüktü; gönderileri hazırlayıp fatura kestim, evi toplayıp temiz koltuk örtülerini serdim, kedilerin kumu maması zaten klasik, hafta sonu rahat edeyim diye yemek yaptım, sanal mağazama bir iki dokunuş yaptım-bir de baktım ki öğleden sonra olmuş bile!
Evde aceleyle çıkıp bankaya girdim, basit işlerdi ama acayip kalabalıktı içerisi ve uzun sürdü, çıkınca hızla dükkana yürüdüm, aşırı terledim - hava lodos malum, caddenin ortasında şaşkın ve korkmuş halde kalmış yavru kediyi kurtardım, yeni çıkan dolgu topuk modelimiz hakkında ustayla konuştum, pazar günü besleyeceğimiz sokak köpeklerine mama aldım, dönüşte karşıma çıkan kedilere mama bıraka bıraka eve vardım. Ama aklım o yavrularda kaldı, küçükken paravan arkasında baktığımız, mahallenin sarılı beyazlı yavru kediler artık büyümüşler ve ne yazık ki yola atlıyorlar anlaşılan. Keşke bir yuvaları olsa, ya da en azından bir kutuyla bahçeye veya parka bırakabilsek de biraz güvende olsalar...
İnsanoğlu dünyayı virüs gibi sarmış ve sadece kendini düşünüyor, yalnız kendine çalışıyor her zaman her yerde ve başka canlılara yaşama hakkı tanımıyor maalesef. Hiçbir işe yaramadan yaşayıp giden boş insanlardan olmadığıma şükrediyorum ve benim gibileri gördükçe mutlu oluyorum.
Akşamım biraz daha sakin geçti, yine de şöyle bir ayaklarımı uzatıp oturamadım tabi. Makyaj fırçalarımı temizlemeye karar verdim, yarın havalı olmaları için saçlarımı sardım, internette gezindim biraz, uçağı rötar yaptığı için sinirli olan kocamın eve dönmesini beklerken...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder