(2 ARALIK)
Bu akşam dışarı çıkma planımız var; önce sinemaya yetişiyoruz, ardından yemeğe oturuyoruz. İranlı seri katil filmi bana çok ağır geliyor; aşırı gerçekçi boğma sahneleri ile geriliyorum. İçimdeki bu kasvet asla izin vermiyor tadını almamam yediklerimin, ya da sohbete katılmama. Yaşamak sırf sorun, bitmeyen mücadele ve nereye baksam acı, artık yorgun hissediyorum. Hayattan öyle kopmuş hissediyorum ki, temelli çekip gidesim var.
Bir zamanlar gülebiliyordum, güçlüydüm ve maceraya atılmaya hevesliydim. Aslında her şey aynıydı o zaman da, yani koşullar değişse de temelde acı aynıydı, hayat aynıydı. Zevk alabiliyordum ama, yine de, hem de coşkuyla katılıyordum yaşama! O insandan öyle uzak hissediyorum ki şimdi, ölmüş gibi o Rana...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder