(26 EYLÜL)
Bunca eğitimin, kendini yönetmek üzerine öğrendiklerimin ardından bugün bana dertlerini samimiyetle açan arkadaşıma söyleyecek pek bir şey bulamadım. Karşımda ağlarken, çaresiz hissederken onu dinleyip anlayabildim, ama gerçekten işine yarayacak sözleri aklıma getiremedim.
Sonradan düşündüm; ona birkaç temel ipucu verebilirim: öncelikle duyguları hakkında düşünmemesini söylemeliyim. Umarım bunu anlatabilirim ve bunun önemini gösterebilirim. Sonra da; kendi ıstırabına dalıp giden insanın bu girdaptan çıkabilmesi için biraz etrafına bakması gerektiğini söylemeliyim. Kendimizden daha fazla acı çeken insanları, varlıkları gördüğümüzde ve onlar için bir şey yapmaya başladığımızda otomatik olarak ıstırabımızla aramıza mesafe koyarız. Egomuzun bencilliğini kırmış oluruz ve bu kuyunun dibine düşmemenin en zarif yoludur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder