(16 NİSAN CUMA)
Kendim için bir şey yapmak istedim, haftalardır basite indirgenmiş tatsız tuzsuz bir hayat sürdürüyorum ve kendime ait çok az şey kaldığını hissediyorum. Öğrenecek çok şeyim olduğunu düşündüğüm Budist hocamın atölyesine katılmaya karar verdim hafta sonu.
Hayatımın elimden alındığını hissediyorum tam olarak; 1 yılı aşan ve en kötü dönemini geçiren bu pandemi sürecinde yaşadığım zor durum, bir yandan dışarıda İstanbul'dan geriye ne kaldı, diye düşündüren arsızca yağmalanan çok sevdiğim şehrim...
Art arda kapanan müdavim mekanları, artık yerinde olmayan anılarımızın mihenk taşları... Hayatım sanki son birkaç yıldır sürekli bir eskilme, bir kaybediş öyküsü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder