Bazen zorlanıyorum; en yakınımın her basit sıkıntıyı olduğundan büyük bir dert gibi algılamasından, en ufak rahatsızlığa tahammül edememesinden bunalıyorum. Biliyorum-bugüne kadar yaşadıkları onu böyle yapmış, çok fazla şeye katlanmak zorunda kalmış ve artık kaldıramıyor... En hafif yük ona ağır geliyor farkındayım, saygı duyuyorum. Yine de bazen kendimi anne rolünde- onu çocuğum gibi görüyorum. Ters tepkiler verecek diye anlatmaktan çekiniyorum bazı şeyleri, üstelik anlatabileceğim fazla kişi yok etrafımda. Çoğu zaman yalnızlığına sıkıntısına çare olmaya çalışıyorum ve bazen yetemiyorum. Bana yardım ettiği öyle çok konu var ki; gündelik işleri hallederken hep o yanımda. Hem çok borçlu hissediyorum hem de yük olmaktan suçlu...
Anne olmak kadar zor aslında evlat olmak da.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder