Unutmaya çalıştığım kötü anıların rüyamda yeni bir senaryo ile karşıma çıktığı bu gecenin sabahına kalbim sıkışmış uyandım. Demek ne kadar uğraşsan üzerini kapatmak zor oluyor tam unuttum sanmışken travmalar tekrar tekrar su yüzüne çıkıyor...
Denizli'den dönmüşsün, seni aradığımda kahvaltı ediyorsun. Söylemiyorsun ama bir laf arasında yalnız olmadığını anlıyorum, bir iş arkadaşınla birlikteymişsin. "Sabah erkenden indiniz herhalde İstanbul'a da kahvaltı edip öyle eve gidelim dediniz?" diyorum hafif bir endişeyle durumu algılamaya çalışarak. Ama evde kahvaltı ettiğinizi ve gece sende kaldığını çaresizlik içinde öğreniyorum." Bu saatten sonra bana bunu yapamazsın!" diye bağırıyorum, evleniyoruz biz ve artık çok daha fazla yaralarsın beni-ağlayarak uyanıyorum.
Bir iki saat eskiyi düşündüm, olayları sırayla aklımdan geçirdim tekrar başkasına anlatır gibi, inanamadım nasıl yaşamışım bütün bunları, nasıl katlanmışım bilemedim.
Gerçekten oldu bunlar değil mi? Biz unutmaya çalışsak ve hiç bahsetmesek de oldu.
Belki de unutmamam gerek, tetikte olmak için...?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder