İroni
Bir zamanlar hayatındaki herkes, okulu, işi, anne babası, arkadaşları, işte her şey, hatta bizzat kendisi dahil toptan hiçbir şeye değer vermeyen, hepsinin anasını satmış bir adam vardı; bir tek bana değer vermişti, sanki tüm değerleri toplamış da hepsini birden yalnız bana vermeyi seçmişti- öyle bir değer vermek görülmemiştir!
Yıllar sonra zaman geçti, devir değişti, ben o adamın hayatında unutulmayacak eski bir hatıra oldum, ara sıra aklına getirip sarhoşken aradığı, sevdiğini söylediği, bence hala değer verdiği bir parçası oldum...
Başka bir adam tanıdım; herkese değer veren, etrafındaki, yakınındaki veya uzağındaki, görüştüğü görüşmediği, karşılaştığı herkese, iş arkadaşlarına, çocukluk arkadaşlarına, dostlarına, öğrencilerine, toptan hepsine fazlasıyla iyi davranan, iltifatlar edip kendilerini harika hissettiren, işte herkesin sevgilisi, hani olur ya hep joker eleman, kimselerle en ufak pürüz yaşamayan değil sadece-hak eden etmeyen herkese çok değer veren bir adam-bir bana fazlaca değer vermedi.
Bir türlü aklım almadı, içime sindiremedim, gururuma yediremedim, nasıl olur yahu dedim, bana öyle geliyor sandım, bir sebep bulmaya çalıştım, öfkeye kapıldım, sinirden deliye döndüm, saldırganlaştım, umudumu yitirdim, hatta bizzat kendi değerimi bile sorguladım.
Fakat hiç durmayan zaman yine ilerlemeye devam ediyordu, çember döndükçe devir tekrar değişiyordu, derken yavaş yavaş oldu tabii, bir de baktım ki bu adam da bana değer vermeye başlamış-şaşırdım, sorguladım, inanamadım, bu dönem geçer sandım, pişmanlıktan yahut merhametten dedim, güvenemedim.
Çok sopa yemiş sokak köpekleri misali, başımın okşanmasına alışamadım bir türlü-hala tetikteyim, kuyruğum hala dik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder