519

Pencere-önü Melankolisi:

Gecenin sessizliği kuşattı etrafımı, pencere kenarında yağmuru dinleyerek kitap okumak geldi bir an içimden, sonra okurken sayfaların birinde, aniden duraklayıp kitabı kucağıma kapadığımı hayal ettim, dışarı bakarken gördüm kendimi, usul usul geceye yürüyenleri izlerken: bir kedi, elleri cebinde paltolu bir adam, kürk mantolu dalgalı saçlı bir kadın... Kendime dışarıdan baktım, daha yaşlı gördüm yüzümü, ellerimi daha beyaz, hiçbir şeyi tutamayacak kadar kırılgan gördüm, ürperdim. Herkesin kederden grileştiği bir şehirde buldum kendimi, saat kulesi altında randevulaşıp gelmeyen aşıkları, ölümü bekleyen içli yalnızları düşündüm, onlarca erkeğin ilan-ı aşkına maruz kalmış evine yollanan çiçeklerden bıkmış kırmızı rujlu kadınları düşledim, kendi yüzümü koydum onların başına anlar gibi, kalabalıklar içinde hep ıssız kalan, bir türlü hiçbir yere ait olamayan bu güzelliği hüzünlü kadınları kimselerin yanında açılamayan güllermişçesine hatırladım... Korku doluydum bu şehirler şehrinde kaybolmuş olmaktan, yine de gücüm yoktu çıkıp gitmeye surların kapısından, dışarıda başka şehirler vardı biliyordum, başka insanlar vardı beni dinleyecek anladığını söyleyecek sevdiğini sanacak, ama ben nerde olursam olayım yabancı kalacağımı da gayet iyi biliyordum; günün ağarmasını beklerken uyuyamayacağımı, kimin yatağında olursam olayım sabah ezanında kalkıp üşüye üşüye ağlayacağımı...