(17 ŞUBAT ÇARŞAMBA)
Hayatım son 1 yıldır, biraz herkesinkine benzer şekilde- evde; mutfakta bir şeyler pişirerek, kedilerle keyif halinde, kendime bakım yaparak, masa başında çalışarak geçiyor...
Arada birkaç kere arkadaşlarla parklarda buluştuk, bir kaç defa da evde yemek yedik birlikte. Bunun dışında bir sosyal ortamım yok, biraz hepimiz gibi. Bu süreci aslında, şükredecek sebeplerle geçirdim diyebilirim. Kayıplar yaşamadım ve pek çok kişiye nazaran hasarsız atlatıyorum.
Yine de epey zorlandığımı fark ediyorum dönem dönem; özellikle son 3 aydır-doğum günümden beri... Bu son atağı beklemiyordum sanırım, geri gelen ve öncekinden uzun süren bu yasaklar beni artık bunalttı. Adeta bir çölün ortasında yürüyorum, yönümü bilmeden, çıkabilmek umuduyla her gün devam ediyorum. Çölün tam ortasında, en zorlu yerindeyim sanki şu an- en yakın vahaya ulaşana kadar umutsuzluğun dibindeyim.
Neyse ki; ben doğuştan bir çöl akrebiyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder