Bembeyaz bir sabah daha, hem mutluluk verici, hem ürkütücü...
Çok özlediğim Paris cafelerinin anısına, bu sabah çikolatalı muzlu krep hazırladım. Eve dönebilecek miyiz, sanki dönemeyeceğiz, yok yok zor görünüyor, kar hala hız kesmedi, derken derken bir anda yola çıkmaya karar verdik. Hızlıca toparlanıp eve dönüverdik; temizlikler yerleşmeler filan yine biraz yorulduk.
Kediler çok mutlu, köpekler de biraz doydular hiç olmazsa bu havada, umarım onlar için zorlayıcı olmaz daha fazla. Başkaları da mama bırakmaya geliyor ya, en çok ona seviniyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder