Sabah yine fazla uyumadan kalktım, rutinimin bozulması elbette beni sarstı. Sabahları yogamı yapıp duş aldıktan sonra kahvaltı etmeye alışmışım, şimdi bir çok rutinimi yapamıyorum. Yine de annemle balkonda kahvaltı etmek keyifliydi, botanik bahçe ve bostan arası balkonunda bitkilerin arasında...
Bu evin ferahlığı sanki başka bir evde yok, balkona çıkıp güneşe bakmak yetiyor içinin açılmasına. Dışarıdan gelen piyano sesleri, sanki notalar elle tutulurmuş gibi tane tane yayıldı havaya, bana doğru geldi... Canım fena halde piyanomu çalmak istedi.
Kahvaltının ardından ev işlerine başladık; çamaşır bulaşık, yemek yaptık. Kedilerin kumu, yatakların toplanması derken uzun sürdü. Tabi annem de olsa, bir başkasının ev düzenine alışmak kolay değil, üstelik son derece dağınıktır kendisi, her şey her şeyde koskoca evde. Dolapların içi karman çorman zaten, şimdi bir de aşağı çekmecelerden eğilip bir şey alamayacağı için eşyanın yerini değiştirmemiz gerek. Bir sürü sürahilere şişelere su doldurup elinin hizasında sehpalara koyduk, giysilerini dolap raflarının en üstlerine dizdik. İşte öğlene kadar bunlarla uğraştıktan sonra evime döndüm.
Balkonda çiçeklerin kurumaya başladığını fark edince güneşten kavrulduklarını anladım. İlgilenemedim, hemen de yaprakları kurumuş. Sarmaşığı içeri aldım, güneşe karşı perdeler astım. Bizde de kedilerin evin bir köşesine işeme huyu ne yazık ki bitmedi, yine çiş yaptıkları köşeleri sildim dezenfekte ettim. Evin hanımı olmayınca düzen bozuluyor illa ki.
Bugün de kendimi birlikteliğim konusunda iyi hissedemiyorum; sanki daha farklı olmalıydı diye düşünüyorum. Bilemiyorum belki de bu benim mükemmeliyetçi iç sesimdir, ama gerçekten karşımda atıl, kendini bırakmış, sadece yatan birini görmekten hoşlanmıyorum. Bu sabah annemle konuştuklarım da kulağımda çınlıyor; bir başka ihtimal ile ilgili...
Hayat fazla ciddiye alınacak şey değil, kimseyle kendimi kıyaslamak da doğru değil.
Bunları biliyorum, ama yine de içten içe eksik kalan şeyler olduğunu da hissediyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder