Sabah kahvaltımızı etmeden arkadaşların kedisini görmeye veterinere gidip, tahminimizden fazla kalınca günün yarısı çabucak geçmiş oldu.
Bu hafta sonu halletmeyi planladığım işlerin bir çoğunu yapamayınca da, bana bir yetişemiyorum endişesi çöktü.
Dedemi ziyaret etmeye gittik öğleden sonra, dönüşte sokak kedilerini besledik. Dedemi iyi gördüm, neyse ki. Ama ben iyi değilim, galiba.
Karamsarlığın dibine düştüm bugün yeniden; hiçbir şey kendiliğinden düzelecekmiş gibi gelmiyor...
Arkadaşlarımla paylaşmak bile zor geliyor içinde bulunduğum durumu, anneme bile hatta anlatmak zor geliyor.
Tek elimde kalan şeylere sığınmaktan başka çarem yok; kedilerim, piyanom, ayakkabılarım, kitaplarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder