2454

(13 MART PAZAR)

Tam da bir lokma eğlendik, içimiz ısındı ve umutla dolduk derken...
Yine patladık-vay anasını! Yine öldük.
Aslında hiç durmadan hep ölüyorduk, demek lazım.
Yakılanların kokusu burnumuza ulaşmıyordu ama ölüyorduk.
Kurşuna dizilenlerin sesini duymuyorduk ama öldürülüyorduk.
Ne fark ederdi ülkenin göbeği yahut kıyısı olması? Sahip çıkamadığımız memleketimiz vuruluyordu.