977

(25 ŞUBAT CUMARTESİ) Anneliğin paranoyaya ne kadar yakın olduğunu izledik bu gece, bir bağımsız festival filminde... İskandinav yalnızlığı Güneş görmeyen insanları ne kadar renksizleştirebilirmiş, bir sürü küçük pencereli modern toplu konutlarda tek-tip yaşantılar ne derece yavan olabilirmiş, kaybedenler birbirini çektiği halde hayatlarındaki en basit bir haberi bile paylaşmak nasıl zorlayabilirmiş onları, gördük. Çocukluğunda dayağını yediği, yalnız başına onu büyüten annesi ölüm döşeğindeyken Helge, bunu yeni tanıştığı ve kendisi gibi ürkek ve çekingen olmasından başka herhangi bir yakınlıkları bulunmayan endişeli anneye anlatacakken bile öyle ıkınıp sıkınıyor ki... Kimseyle konuşmadan yaşayarak, en yakınlarına yabancılaşarak böylesine suskunlaşmış ve dışarıdan son derece "sıradan" görünen insanların içlerini açtığımızda ne biçim kurtlu böcekli yaralarla karşılaşabileceğimizi düşünmek, ürpertiyor bizleri...