961

Ölümümü düşündüm bütün gün
Herkesten nefret ediyorum, ama en çok kendimden
Çünkü başaramadım
En çok da kendime inanmıştım ve ben yanıldım

Ölümü düşündüm bugün saatlerce
Hap içtim bir kutu, ironik aslında-ben hap yutamam ki
Ama bunları yuttum, küçüklerden seçtim, art arda attım ağzıma
Sonra sanırım 18.de filan kustum
Üstüme kustum, yere kustum
Herkesten ölesiye nefret ediyorum- en çok da kendimden
Yaşamayı zaten ama
Ölmeyi bile başarmadım

Doğumumu düşündüm bugün
Karlı bir günde doğmuşum ben
Ben; Rana
Şimdi karlı bir öğlen başlayan bu kısa ve acıklı hikaye
Yine karlı bir öğlen sona eriyor

Ölenleri düşündüm bütün gece
Saçma belki, ama Ahmet Fevzi Demirden'i düşündüm
Ömer Hoxha ile ikisini rakı içerken düşledim
Onlar; dedelerimiz

Bugün yaşadığıma göre
Dünyanın en şerefsiz insanı benim,
En korkağı ben; Rana
Bir zamanlar biri beni sevmişti,
Ama şimdi hatırlamıyor(um) bile

Sabahı beklerken hep kendimi teskin ettim:
"Geçecek...Bir kaç saat sonra hepsinden özgür olacağım..."
Kendimi hiç bu kadar yalnız, bu kadar çaresiz hissetmedim
Ve bunca işe yaramaz!
Beni hala değerli bulan birinin sesini duymak istedim
Ama ondan bile emin değilim-
Sanırım o da vazgeçmiş

Ölümümü düşündüm bütün gün
Kimler üzülecek, umrumda bile değil
Kimler özleyecek, onlar benim değerimi bildiler mi?
Sevgilimin ölsem haberi bile olmayacak, ya arkadaşlarımın??
Bir zamanlar birileri beni sevmişti;
Babam, babaannem.
İşte hepsi bu
-