5295

 (21 ARALIK PERŞEMBE)

Birkaç kez düştüğüm bir hataya tekrar (umarım son defa) düştüm bu akşam: kızlar yaptığım yemekleri ağzına koymayı dahi reddedince tepem attı; öfkelenip bağırdım, onlar ağlamaya başlayınca taş kesilip katılaştım. Bir süre hiçbir şey yapmak istemedim, onları sakinleştirmeye çalışmak bile gelmedi içimden. İçine düştüğüm hali dışarıdan seyrediyor gibi hissediyordum bir yandan, kendime yabancılaşmıştım sanki. Hem bu olduğum halden nefret ediyordum, hem de içinden çıkamıyordum göz göre göre.

Bu son olsun.