(23 HAZİRAN CUMA)
Sabah cesur hissederek uyanıp uzun bir meditasyona oturuyorum, gün içinde işlerimi ve annelik görevlerimi yapmayı sürdürürken çoğu zaman kendime vakit ve enerji ayıramıyorum. Akşam olduğunda vazgeçmiş hissediyorum tekrar, çoğu zaman pelteleşmiş bezgin vaziyette uykuya dalıyorum. Ertesi sabah tekrar uyanmak için kendime bir sebep buluyorum; daha doğrusu uyandırılıyorum.
Her şeyi akışına bırakıp ortadan kaybolmakla kendimi göstermek ve ben buradayım demek arasında git-geller yaşıyorum. Basit sebeplerden çocuk gibi küsüveriyorum; alıştığım ve ihtiyaç duyduğum ilgiyi bulamadığımda hüzünleniyorum, hatta bazen biraz da öfkeleniyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder