Bir "olmamışlık" vardı sanki bugünde, dünde olduğu gibi. Hep yapamadıklarımı saydım durdum kendime, ne yaptıysam ortada elle tutulur bir şey yok gibi geldi. Bunları bana tekrarlayan zihnim mi?
Baskılanmış yaratıcılık, ufak pürüzlerle uğraşmaktan kendimi veremediğim asıl işler, gündelik görevleri yerine getirdikten sonra geriye kalan enerjimin fazla bir şeye yetmemesi... Aslında kendimi anlayabiliyorum ve bu kadarını yapabildiğime de seviniyorum.
"Ben de seninle çok zaman geçirmek istiyorum, ertesi gün de... Onun için biraz vakit ver bana."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder