1757

(16 NİSAN ÇARŞAMBA)

Yeniden liseli gibi tazecik ve hafif hissediyorum!
Uçarak iniyorum evden aşağı, her zamanki sokaktan, kedilere selam vererek ve sabah mahmurlarını sollayarak varıyorum sahile.
Sen bisikletine dayanmış beklemektesin beni, illa ki bir beş dakika dahi olsa- bekletmek şanımdandır!
Sarılıp günaydınlaşıp, vakit kaybetmeden yürümeye devam ediyoruz -sahilin bir ucuna kadar hiç yorulmadan- gençliğimizdeki gibi!
Konuşarak şakalaşarak yürürken yer ayaklarımız altından akıyor, daha güneşli köylere tatile çıkılan sabahlar gibi berrak masmavi gökyüzü...
Ancak eve hafif yokuş tırmanıp vardığımda elektriklerin kesik olduğunu- dolayısıyla 12 kat merdiven çıkacağımı- öğrendiğimde yoruluyorum biraz.