(28 HAZİRAN CUMA)
Annem bu sabah tükenmişlik sendromu halinde bana geldi, aslında son derece haklı ve çok anlaşılabilir bir durum. Her gün sürekli aynı düzeni tekrarlamaya mecbur olmak, kızların aşırı yorması, bir yandan onların kreşte olduğu 3 saate hem ev işlerini hem ayakkabı gönderilerini sığdırmaya çalışmak için koşturmak...
Bugünü değişik geçirelim dedik, caddede yürüyüş yaptık, ardından arkadaşım geldi, onu eve yolladım. Bizim mahallede kızlarla cafe ye ve parka gittik birlikte. Aslında ben de tükenmiş hissediyorum; hayatıma dair hiç bir ekstra heyecanım kalmadı, sadece vakit geçiriyorum sanki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder